Çocuklarımız için büyük umutlarımız, büyük hayallerimiz var.
Bizim sahip olamadığımız her şeye sahip olmalı, her istediklerini almalı, lüks okullarda okumalı, hiçbir eksiği olmamalı ve büyük ama çok büyük adam olmalıydılar değil mi?
Ya çocuklarımız. Ya onlar, onlar acaba ne ister hiç düşündünüz mü? Düşündük mü?
Elbette düşündük. Hem de onlar dünya gelmeden, daha anne karnındayken düşünüp, hayaller kurduk.
Onlar adına her şeyi hayal ettik. İyi bir gelecek için çok çalıştık, çalışacağız. Her türlü güçlüğe göğüs gerecek, gerekirse en ağır işleri onlar için yapacağız. Her türlü eziyete katlanacak ve onlar için yaşayacağız.
Oysa onlar; ÇOCUKLARIMIZ ne istiyor biliyor musunuz?
* Sevgimizi karşılıksız sunmamızı istiyorlar,
* Çocuklarımız bizim yaşayamadığımız çocukluğumuzu değil, kendi çocukluklarını yaşamak istiyorlar,
*Onlara güvendiğimizi görmek istiyorlar.
*Onlar binlerce öğrencisi olan büyük özel okulları değil, gözleri sevgiyle bakan öğretmenler ve paylaşımları gerçek hayattan olan okullarda olmak istiyorlar.
*Gösterişi olan oyuncaklarla dolu, sınıflarında bol dolabı olan, oyuncaklarının raflarda duran oyuncakları olan anaokulları değil, ya da koridorları boş panoları olan okullar değil, onlar gönüllerince oyun oynabileceği, oyun materyallerine rahat ulaşabileceği, eğitim hedefi belli olan eğitimcilerle olmayı istiyorlar.
*Çocuklarımız, bulundukları kurumlarda eğitimcileri tarafından BİREY olarak algılanmayı ve SAYGI görmeyi istiyorlar.
* Bütün gün İngilizce eğitimi alarak, bildiği birkaç kelime ile övünen anne babalar değil, anadilinde kendisini anlayan, sorgulamayan yetişkinleri istiyorlar.
*Arabalarımızı yenilememizi ya da yeni ev almamızı istemiyorlar.
*Kredi kartları borçlarınız ya da taksitleriniz yüzünden ertelenmiş ihtiyaçlara sabır gösterirken sizleri anlayışla beklerken, bu anlayışı FARK etmemizi istiyorlar.
*Yaşamda ki mücadelemizde onlarında omzumuzun yanında olduklarını görmemizi ve söylememizi istiyorlar. “senin için bunca çaba, yorgunluk senin geleceğin için ” yerine “seninle yaşamak seninle paylaşmak çok güzel ” dememizi istiyorlar.
*Uzun telefon görüşmelerimizi, sosyal medya ilgimizin daha kısa olmasını istiyorlar.
*Yarınları birlikte planlamayı,
*Hayallerinizi, duygularınız paylaşmayı, istiyorlar.
*Arkadaşlarını tanımamızı, onu arkadaşlarının yanında eleştirmemenizi, hatta arkadaşlarının yanında iyi özelliklerini belirtip güvenimizi göstermemizi istiyorlar.
* Okul seçiminde onun kararını almayı,
* Onu değiştirmek için değil kendimizi değiştirmek için çaba sarf etmemizi istiyorlar.
* Üzüntü ve dertlerini dinlememizi ve fark etmemizi istiyorlar.
* Ona olan kızgınlığımızı başka zamanlarda başka olaylarla değil zamanında ama konuşarak nedenlerini anlatmamızı istiyorlar.
* Yaptıkları ya da düşündükleri hakkında tahminde bulunmadan, direkt İLETİŞİM kurmamızı istiyorlar.
* Başarılarını takdir etmemizi ama abartmamızı istemiyorlar.
* Birlikte çok ortak noktamızın olduğunu bizimde fark etmemizi istiyorlar.
* Hata yaptığımızda özür dilememizi istiyorlar, tıpkı bizim onlardan istediğimiz gibi.
* iyiliğin karşılığında da tabii ki teşekkür etmemizi bekliyorlar,
* ONU OLDUGU GIBI KABUL ETMEMİZİ,
* KİSİLİĞİNE ÖNEM VERMEMİZİ,
* DUYGULARINI ANLAMAMIZI
* ONA SEVGİMİZİ KORKMADAN SÖYLEYİMİZİ istiyorlar.
Unutmayalım ki onlar bizim bir parçamız ve üzerine kurduğumuz hayallerimiz var. Bütün bunları çocuklarımız için olmasa bile kendimiz için yapalım. Hayallerimiz için,
GELECEĞİMİZ için.
Çocuklarımızın bizler gibi anne baba olmamaları, çocukları için çok büyük hayaller kurmamaları için.
Kendinizi ve çocuğunuzu anlamanız, anlaşılmanız ve sevgilerinizi karşılıksız sunabileniz dileği ile.
Nebahat BOĞUT
Uz. Çocuk Gelişimi Eğitimcisi- Aile Danışmanı
Özel Dünya Çocuk Evi Anaokulu